“Beste Roek, het niet hebben van werk of een hobby die ik met passie kan uitvoeren ervaar ik als een gebrek aan zingeving. Ik kan genieten van de mooie dingen in het leven, maar dat zijn momenten. Verder lijkt wat ik doe op tijdverdrijf; de tijd zo prettig mogelijk verdrijven.
Waarom voelt dat niet als voldoende? Ik mis een groter doel, een missie, die als kompas kan dienen bij de keuzes die ik maak hoe mijn tijd te verdrijven. Nu voelt wat ik doe doelloos (overigens niet zinloos). ‘ik doe maar wat’. Eerlijk gezegd ben ik mijn hele leven al zoekende naar richting en ‘iets’ groters. Er moet toch iets zijn? Ik ben echt wel dankbaar voor het leven dat ik leid maar het geeft niet de voldoening die ik zoek. Moet ik blijven zoeken? Of kan ik me maar beter terugtrekken in een klooster? Verlangen is volgens de Boeddhistische traditie de bron van het lijden dus misschien is het dan maar beter niks meer te verlangen? Maar dat lijkt ook weer zonde van mijn kwaliteiten. Dan kan ik nog beter dieren in nood gaan redden, dan heeft mijn leven nog waarde voor een ander. Hoe kijk jij daar tegenaan? -Esther”
Beste Esther,
Dank voor je openhartige vraag. De zoektocht naar richting en zingeving is herkenbaar.
Je ervaart wat je doet als doelloos, maar niet zinloos; dat vind ik een interessant onderscheid. Misschien ligt juist in het openstaan voor het onbekende een mogelijkheid. Niet alles hoeft een groot doel te dienen; betekenis kan ook zitten in kleine momenten, gesprekken of bijdragen aan anderen.
In mijn boek ‘Wie kies je om te zijn’ schrijf ik in de inleiding over het inzicht van Grace Lee Boggs het volgende:
“Toen mensenrechtenactiviste Grace Lee Boggs op 100-jarige leeftijd kort voor haar dood in 2015 haar laatste blog schreef, gaf ze die de titel: ‘Hoe laat is het op de klok van de wereld?’ In het blog komt Boggs tot de conclusie dat we iedere keer weer opnieuw de essentiële vragen moeten stellen en daarover met onszelf en elkaar in gesprek gaan. Ook Socrates wist het al: we hebben de echte dialoog, het filosofische gesprek nodig om te ontdekken wie we zijn en hoe we ons tot de wereld om ons heen willen en kunnen verhouden. Waar gaat het in het leven om? Wat betekent het om mens te zijn? Wie ben ik? Denkend aan de wijze woorden van Grace probeerde ik nieuwe vragen te formuleren om mijn eigen onbehagen te benaderen. Waar gaat het heen? Staan we aan de vooravond van een nieuw tijdperk? Wat zien we veranderen? Mensen willen aan het einde van hun leven kunnen zeggen dat het de moeite waard is geweest, maar wat betekent dat in een tijd dat niets meer vanzelfsprekend is? Wat moeten we vrezen, wat mogen we hopen en wat kunnen we verwachten? Hoe kunnen we werk en leven weer in balans krijgen? Wat is leidend voor de toekomst en wie bepaalt welke kant het op gaat? Welke nieuwe of oude inzichten kunnen ons helpen? En vooral: Wie kiezen we om te zijn? Het stellen van vragen en het gesprek daarover lijken me het uitgangspunt voor een zinvol leven. Niet de antwoorden. Omdat er geen definitieve antwoorden zijn, en ook omdat die ons juist vast kunnen zetten in dogma’s. De onrust die daar onderdeel van is moeten we dan niet zien als zwaktebod, maar als een noodzakelijk onderdeel van het leven en het zoeken naar betekenis en vrijheid. Onrust en onbehagen als voorwaarden om door te groeien naar een volgend stadium.”
Als afronding nog een korte gedachte om mee te nemen:
Misschien is de vraag niet: Wat is mijn missie? maar: Wat is een eerste stap die ik nu kan zetten?
Je overweegt dieren in nood te helpen—misschien ligt daarin wel een sleutel voor jou. Niet wachten op het het perfecte antwoord, maar gewoon beginnen. In actie komen kan helderheid brengen.
Ps. Het is een mooi voorbeeld van een vraag die tijdens de inspiratiedagen aan bod kunnen komen. Welkom.
Van harte,
Roek